Het
WK in Brazilië is het sportieve hoogtepunt voor elke voetballer en supporter. Om u alvast een nieuwe, leuke kijk te geven op dit sportieve spektakel heeft VoetbalNieuws een wekelijkse columniste in huis gehaald. Niemand minder dan Hilde Van Malderen zal wekelijks haar blik op het WK verwoorden op onze website.
Overvalt u soms ook dat nostalgische WK-gevoel? Dat gevoel van ‘toen waren wij erbij’. En weet u dan ook nog heel goed waar u op dat moment was? Ik wel. 1990: Na de goal van Platt in de allerlaatste minuut van de verleningen zat ik thuis onwezenlijk naar het scherm te staren. Ik was nog jong en besefte niet al te goed wat er aan de hand was, maar mijn papa was boos, dus ik ook. 1994: de miraculeuze wedstrijd tegen Nederland beleefde ik op de atletiekclub waar we een 24-urenloop hielden.
Nadien ging België roemloos ten onder tegen godbetert Saoedi-Arabië, maar die euforie van één dag namen ze ons toch niet af. En dan die allerlaatste WK-match tot nu toe in 2002. Buiten gooiden medestudenten met waterballonnen, maar ook al was het snikheet, met een paar honderd misschien wel duizend man gingen we in de donkerte van het Gentse Kuipje naar de wedstrijd tegen Brazilië kijken. Weer boos, deze keer om die onterecht afgekeurde goal van Wilmots.
Wij waren de kleine Belgen en ons werd vaak onrecht aangedaan. Of zo zit het toch een beetje in ons geheugen. Dat heb je met die kampioenschappen. Het is ofwel euforie ofwel grote droefenis. Iets daar tussen bestaat gewoon niet. Bij iedere overwinning wanen we ons even de toekomstige wereldkampioen. En liggen we eruit dan is het wel de schuld van de ref. Of iemand anders. Zalig toch, die ongecontroleerde WK-emoties. Die dagen waarop je eens alle remmen los kan gooien, kan schreeuwen tegen het scherm zonder dat iemand je gek verklaart. Waarop het land collectief plat gaat, omdat de Rode Duivels spelen.
En worden we wereldkampioen? Die kans is wel bijzonder klein, zo niet onbestaande. Laten we na die overwinningen tegen Luxemburg en Zweden vooral nog niet te euforisch gaan doen. Hold your horses for two more weeks. Tot nu toe hebben de Rode Duivels gewoon hun job gedaan. Niet meer, maar ook niet minder. Sowieso haalt alles tot 17 juni hoogstens de voetnoten. Maar laat dat vooral de voorlopige pret niet bederven. Uiteindelijk hebben we er wel twaalf jaar op moeten wachten. En misschien… Je weet toch maar nooit… Voor het geval dat… Weet u al waar u zal zijn op 13 juli tijdens de finale?
Hilde van Malderen - Sportjournaliste
