Sporting du Pays de Charleroi

Als begin 20ste eeuw de voetbalclubs als kolen uit de grond schieten, kan ook de Waalse industriestad Charleroi niet uitblijven. En zo ziet Charleroi SC, later Royal Charleroi SC wegens een koninklijke titel, het levenslicht. In eerste instantie geraakt de club evenwel niet verder dan de provinciale reeksen, met zo nu en dan een uitschieter in de tweede klasse.

Vlak na de tweede wereldoorlog wordt echter voor de eerste een ticket naar de hoogste divisie veroverd. En in zijn tweede seizoen legt Charleroi zelfs beslag op de vierde plaats. De club kan zich ook jarenlang handhaven, maar zal uiteindelijk toch weer degraderen naar de tweede klasse.

Eind jaren ‘60 maken de Carolo’s evenwel hun comeback op het hoogste niveau. En in 1969 wordt Charleroi zowaar vice-kampioen. Tot dusver nog steeds het beste resultaat in de clubgescheidenis. Maar opnieuw krijgt dit succes geen vervolg. In daaropvolgend jaren volgt zo nu en dan wel een uitschieter zoals de bekerfinale van 1978, maar pas midden jaren ‘80 keert de club definitief terug naar het hoogste niveau.

Aan het begin van de 21ste eeuw breekt een nieuw hoofdstuk aan als de club in handen komt van de notoire voorzitter Abass Bayat. Onder zijn bewind eindigt Charleroi meermaals in de subtop, maar er komt geen constante in die prestaties. En in 2012 wordt zelfs terug gedegradeerd naar de tweede klasse, al zal RCSC het jaar nadien meteen weer kampioen spelen.

Pas wanneer Mehdi Bayat het roer overneemt van zijn illustere nonkel, keert de stabiliteit binnen de club ietwat terug. Onder het bewind van de geliefde coach Felice Mazzu groeit Charleroi uit tot een vaste subtopper en wordt weer Europees voetbal gehaald. Op het moment dat de competitie in 2020 wordt stopgezet door de corona-crisis, staat de club zelfs op de derde plaats te pronken. In het immer woelige Charleroi blijft het vervolgens moeilijk om die goede prestaties te evenaren. Maar dat de club haar plaats heeft op het hoogste niveau, staat inmiddels buiten kijf.