Union SG en RSC Anderlecht nemen het vanavond tegen elkaar op. Het is voor Paars-Wit de laatste kans om nog voor die top drie te gaan, de mannen uit Sint-Gillis hopen dan weer hun titelambities kracht bij te zetten. Sinds de terugkeer van USG naar de Jupiler Pro League eindigden ze steevast boven de grote broer. Union SG is inzake sportief beleid een voorbeeld geworden voor Anderlecht, al hadden twee heren toch wel hetzelfde plan in het Lotto Park...
Union SG: Bormans en O'Loughlin
Union SG deed met Chris O'Loughlin en Philippe Bormans twee van de beste transfers uit zijn clubgeschiedenis. De eerste zorgt voor het sportief beleid, de andere is de CEO. Beiden maken veel indruk en het kan niet anders dat er steeds meer interesse in hen komt. Zij maken indruk in België en ook in Europa. Union SG is een voorbeeldclub.
Bart Verhaeghe was eerst nog smalend over Union SG, dat volgens hem dankzij het geld van Brighton & Hove Albion overleefde. Ondertussen is de club zelfbedruipend met de zeer goede transferpolitiek. Een club die 5 jaar geleden nog in de Challenger Pro League speelde, verkoopt nu spelers voor 15 à 20 miljoen euro. Indrukwekkend.
Het grote geheim van Union SG? Dan wordt al snel het datasysteem gezegd waarmee ze te werk gaan, maar hét grote geheim is visie. Union SG heeft een duidelijke spelvisie en haalt daar zijn trainers én spelers naar. Dan is er uiteraard een goede scouting (live en data), maar de sleutel tot succes is toch het sportieve plan dat O'Loughlin en Bormans hebben uitgedokterd. Al is het geen hogere wiskunde. Het is geen toeval dat ook Club Brugge en KRC Genk al jaren goed voor de dag komen, daar draaien al even dezelfde mensen aan de knoppen. Stabiliteit én een visie.
Van Kompany tot Renard
Union SG haalt trainers en spelers in functie van het type voetbal dat ze willen spelen. Daardoor passen spelers zich ook zeer goed en snel aan. Dat is hét probleem van de grote broer, Anderlecht. Daar hebben ze de laatste jaren steevast de bal mis weten te slaan. Er is daar immers géén visie. Of het is te zeggen: de visie van Wouter Vandenhaute & co is om zo snel mogelijk een prijs te pakken. Maar prijzen pakken doe je niet door doorlopend alles om te gooien.
Van Vincent Kompany ging het naar Felice Mazzu, een groter verschil kon er bijna niet zijn. Vandenhaute dacht om het succes van Union SG te kopïeren. Nadien ging men naar de Deense manier van werken. Nu moet Olivier Renard een visie implementeren. En dat allemaal op vier jaar tijd. Dan wekt het geen verbazing dat Union SG in die vier jaar tijd beter deed dan Anderlecht.
Nochtans had Anderlecht twee keer een duidelijke filosofie en dat begon te renderen in seizoen twee: Kompany heeft die zeer duidelijk en daar werden ook de spelers naar gehaald. Dat begon op te leveren in zijn tweede seizoen als hoofdcoach en de weg naar de top was ingezet. Alles werd toen overboord gegooid toen de bekerfinale werd verloren. Jesper Fredberg kreeg kritiek, maar had wel een duidelijk plan voor ogen met de 4-3-3 en het type spelers dat Anderlecht haalde. Ook dat leverde snel rendement op in het tweede seizoen, maar net geen prijs. Ook toen: geen titel en 'byebye Denemarken'. Je moet je sportieve bazen ook tijd geven om iets te bouwen. Dat gebeurt nooit in Anderlecht. Sinds Herman Van Holsbeeck vertrok is er geen standvastigheid meer omtrent het sportieve beleid. Krijgt Renard wél die tijd?
Union SG en Anderlecht speelden de afgelopen vier seizoenen 14 keer tegen elkaar. Union SG won 10! keer, Anderlecht 1 keer, en het werd 3 keer een draw. Hoopgevend voor RSCA: in de laatste vier duels werd er één keer verloren. Besnik Hasi won dit seizoen met KV Mechelen nog op Union. Kan Anderlecht stunten in het Dudenpark, waar het nog niet won sinds USG terugkeerde. Het is best schrijnend dat we anno 2025 het een stunt moeten noemen dat Anderlecht gaat winnen bij de buren. Het zegt alles over het knappe werk van O'Loughlin en Bormans.
CR
