Helaas was in Luik nog voor de aftrap elke vorm van appetijt in de kiem gesmoord. Creatief bezig zijn mag, en er zitten best kunstwerken in de verwezenlijkingen van de vurigste fans van Standard, maar ook wat mij betreft was deze tifo er (ver) over. Laten we het dus maar over voetbal hebben.
De wedstrijd op Sclessin bleef te ver af van wat zo'n 'clásico' hoort te zijn. De emotie rond het afscheid van Laurent Ciman was nog het mooist. Ik was donderdag op de persconferentie waar hij tekst en uitleg gaf over zijn keuze voor Canada: sereen en oprecht - de mens, echtgenoot, vader voorop. Zijn liefde voor de club van zijn hart zal nooit weggegaan. Je geloofde het, toen hij het zei. Om dan tegen de erfvijand te scoren en zo de weg te plaveien naar de overwinning is een droomscenario. Het is hem gegund. Ciman speelde een dijk van een match, enkel ontsierd door een onnodig harde ingreep op het onderstel van Gohi Bi Cyriac, die andere ex-ploegmaat in paarswitte loondienst. Dat was op zich goed voor iets tussen geel en rood, en hij stond al geboekt. Aanleiding tot veel gepalaver achteraf. Tot daar Standard-
Anderlecht.
De Brugse derby was heel andere koek. Ik was getuige van een aangenaam kijkstuk, begonnen aan een hoog tempo, maar al snel werd duidelijk dat Cercle de grote buur niet zou kunnen bijbenen. Aardig uit de startblokken, verdienstelijk verweer, beetje braaf wel - ze waren allemaal ontzettend lief voor mekaar - maar bij 'de Vereniging' moeten ze een hele set kaarsen branden voor doelman Olivier Werner. Onberispelijk, ook nu weer. Prima seizoen van de Waal, die in zijn eentje Club van een monsterzege hield. Dat de beslissing pas vrij laat viel had veel met hem te maken, maar ook met de mindere afwerking. Storm en Izquierdo hadden al kunnen scoren, Refaelov wilde het te mooi doen met zijn panenka, Meunier had pech. Maar die laatste drie verdienen zeker (weer) hun stek. Meunier wervelde, Refaelov dirigeerde met veel stijl en Izquierdo was een voortdurend gevaar. Twee goals en een assist: de Colombiaan was in zijn element. De smile van Andres Mendoza, maar die had niet die verschroeiende versnelling en was 'stijf links'. Nu we toch in Brugge zijn: doe ook maar Timmy Simons. We zoeken wel een plaats. Timmy moet erin. Punt. Zijn afscheidstournee is verlengd. En terecht.
Dennis Odoi behoudt zijn plaats. Goed bezig, Dennis. Hans Vanaken was ook weer goed in Mechelen, maar we zitten met Gentse uitblinkers centraal. Ik kan niet om Renato Neto en Brecht Dejaegere heen. Voor Neto de eerste selectie van het seizoen. Hij oogt soms was sloom, maar nu lijkt hij echt de goeie kadans te pakken te hebben. Twee doelpunten, met links dan nog: daar kan je mee thuis komen. En 'Brechtje' is niet meer weg te denken in het raderwerk van HVH.
Tien dagen geleden was ik in Westerlo. Ik zag er op training de
JPL-versie van Mario Balotelli. Lookalike, maar dan zonder de arrogantie: Mbaye Diagne. Speelvogel met allure. Juve-huurling. Tegen Standard was hij nog niet speelgerechtigd, maar in Waregem deed ie meteen waarvoor hij gehaald werd: segnare!! (Scoren!!) Twee keer binnen de minuut zelfs. Voor Lierse maakte hij ze ook aan de lopende band vorig seizoen. Westel zal er wel mee varen.
Scoren wilde ook Siebe Schrijvers, de jongste knuffelbeer van Racing Genk. Bompa, zijn beste vriend, had de strijd verloren en iedereen in de familie hoopte dat Siebe zijn grootste fan zou kunnen eren met een doelpunt. Zo geschiedde. Schrijvers, Ciman: soms doet het lot iets terug. Het waren de mooie emoties van het weekend. Momenten waar het voetbal en de menselijkheid mekaar raken. Helaas staan die twee zaken soms ook heel erg ver van mekaar.
.jpg)
Peter Morren
