De parel van Pedersen, de oerkracht van Oulare, de visie van Vázquez: drie dingen die we zeker zullen onthouden van speeldag 3 in play-off 1. Een prima paarswit in Jan Breydel? Lange tijd wel, inderdaad. Maar bijna wekelijks worden we geconfronteerd met de voorspelbaarheid van voetbal, een spelletje dat zich nochtans vaak niet laat voorspellen. Wie het laat liggen krijgt de rekening. Dat ref Verbist de maaibeweging van De fauw onbestraft liet is natuurlijk een kantelpunt.
Een penalty zo hoog als de Empire State Building. Had Youri Tielemans die elfmeter voorbije Ryan gekregen? Wie zal het zeggen. De Australische doelman van
Club Brugge stond in elk geval als een puma te pakken. Katachtige reflexen, al kwam ie goed weg bij die mistrap die Praet altijd had moeten afstraffen.
Anderlecht liep bijna voortdurend met de revolver schietensklaar, maar vergat keer op keer de trekker over te halen. En toen kwam Obbi. Een vrijbuiter die met z'n kolossale kracht zijn zwalpende ploeg overeind trok. De visionaire Victor Vázquez deed de rest. Sneller denken en handelen dan de rest maakt een verschil. Een vierde Bruggeling in de 11 is Timmy Simons. Achteraan wel een paar keer in de problemen gebracht door een sterke Mitrovic, ongelukkig met de tegengoal ook, maar desondanks voorbeeldig, rechtop, borst vooruit. Donderdag tegen Dnipro was hij outstanding op zijn depanneerpositie achterin. Hij wil en zal die titel pakken met Brugge. De overtuiging staat in zijn ogen gebrand. Zijn PSV is intussen al zover.
Zeven jaar later. Zeven jaar nadat Simons de laatste kampioenenschaal de Eindhovense lucht mocht insteken. Twee Anderlechtenaren halen niettemin de weekploeg: behalve Mitrovic - top, al had ook hij zijn aandeel in de gemiste kansen - ook Anthony Vanden Borre. Pakte plompweg geel, en stond lichtjes uit zijn neus te vreten bij de tegengoals, maar laat ons positief blijven: hij ontwikkelde weer een pak vermogen vanaf de rechterkant, een dravende dynamo, aan de basis ook van de eerste goal. Ik zag dit weekend geen betere op die flank.
Vooraleer we het hoofdstuk Gent aansnijden een pluim voor de vreemde eend in de bijt: Damien Marcq. Lichtpunt in Kortrijk, de metronoom op het middenveld van Mazzu. Veel loopvermogen, fraaie techniek, uitstekend speloverzicht. Goeie voetballer. Asare, Gershon, Milicevic en Pedersen: vier musketiers uit de keurgroep van Hein Vanhaezebrouck. Asare deed op links wat Foket doorgaans op rechts doet: sporen van vernieling trekken.
Gershon is tegenwoordig de meest stabiele centrale verdediger op onze velden. Milicevic is altijd in beweging en aanspeelbaar, en zaait paniek met z'n traptechniek. En dan is er Nicklas Pedersen. Die eerste treffer was al niet simpel, maar wat ie daarna uit zijn rechtervoet toverde is voer voor de fijnproevers. Timing, de juiste stand, raakvlak van bal en schoen die elkaar omhelzen en een schoonheid van een doelpunt was geboren.
Met zoveel weelde in elke zone en het gevoel om de juiste man op het juiste moment te brengen doet Hein Vanhaezebrouck met Gent tot het eind mee voor de hoofdprijs. Een gokje op Gent komend weekend in de thuismatch tegen Brugge zou wel eens wat kunnen opleveren.
.jpg)
